Τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα και κυκλοφόρησε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 17

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ 22ΧΡΟΝΗ ΑΥΤΟΔΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΒΙΑΣΜΟ/
ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΡΙΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΘΜΟ

Ελληναράδες πατεράδες εγγυημένοι μαλάκες. Ή και γιοί. Ή και άγνωστοι. Ή και σύντροφοι. Ή και αφεντικά. Μάλλον σίγουρα αφεντικά.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι κάθε βιασμός είναι μεμονωμένο περιστατικό που συμβαίνει σε αφελείς κοπέλες από άξεστους αγροίκους στα σκοτεινά στενάκια των μεγαλουπόλεων. Ο βιαστής μπορεί να είναι ο καθένας. Το ξέρουμε κι εμείς το ξέρεις κι εσύ. Είναι φαινόμενο ριζωμένο στη συνείδηση της καθημερινότητας από τα σαλόνια της καλής κοινωνίας μέχρι και τα παγκάκια της επαρχίας.

Μάθαμε πως στις 22 Ιουνίου 2016 ένας ευυπόληπτος μεσήλικας στην Κόρινθο πλησίασε δυο κοπέλες με πρόθεση να τις παρενοχλήσει σεξουαλικά, το οποίο και έκανε. Μάθαμε και πώς κατέληξε: αυτός στο χώμα κι αυτή στη φυλακή. Η δικαστής έκρινε και αποφάσισε· δεκαπέντε χρόνια επειδή ήταν πιο γενναία απ’ ότι έπρεπε. Στο χώμα από το μαχαίρι που του έμπηξε στο στέρνο, επειδή πήρε τη σωματική της ελευθερία στα χέρια της. Κάτσαμε και μετρήσαμε τις εκπλήξεις μας, τις βρίσκουμε ακόμα μηδέν.

Η αυτοδικία ως απάντηση σπανίζει αλλά είναι η πλέον απαραίτητη. Καμία εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη τους. Το μόνο δίκαιο που εμείς αναγνωρίζουμε ενάντια στους λεβεντομαλάκες αυτού του κόσμου είναι η αυτοδικία.

Και ποιός θα μας ζητήσει το λόγο που περπατάμε με μαχαίρια και pepper spray; Περπατάμε με μαχαίρι γιατί φοβόμαστε ότι κάποιο χέρι θα ξαναπλωθεί, ότι θα ξανακουστεί κάποιο γλοιώδες σχόλιο, ότι δε θα φτάσουμε ποτέ στο σπίτι.

Συγκεντρωνόμαστε γιατί μέρα με τη μέρα, όσο λιγότερο φοβόμαστε να είμαστε γυναίκες στο δρόμο, ένα ακόμα αγοράκι νιώθει την αυτοπεποίθηση να πει στους φίλους του ότι θα μας βίαζε για να φανεί μάγκας, ένα ακόμα αγοράκι φωνάζει με έπαρση κοιτώντας τον κώλο μας από το αμάξι του, ένας ακόμα μας ακολουθεί μέχρι να «τα καταφέρει», μια ακόμα θειά θα δικαιολογήσει το βιασμό λέγοντας «λες και δεν ξέρουμε τι κουνίστρω ήτανε», μια ακόμα τοπική κοινωνία θα δικαιολογήσει την παρέα που βίασε ομαδικά μια κοπέλα λέγοντας πως αυτή είναι «γνωστή πουτάνα», ένας ακόμα καθηγητής καλεί στο σπίτι του τις φοιτήτριές για να τους εξηγήσει καλύτερα τη διάλεξη, ένα ακόμα αφεντικό καλεί την υπάλληλό του να μιλήσουν ιδιαιτέρως στο γραφείο του…

Συγκεντρωνόμαστε για την κοπέλα που πανηγυρικά αθωώθηκαν οι βιαστές της στην Ξάνθη, για την Ειρήνη που την σκότωσε και την έκαψε ο πατέρας της στην Πετρούπολη, για όλες αυτές που το σώμα τους είναι εμπόρευμα-και μάλιστα καταναγκαστικά-, για όλες αυτές που δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν, για όλες αυτές που δεν ήταν αρκετά γενναίες. Συγκεντρωνόμαστε και το φωνάζουμε:

ΜΑΧΑΙΡΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ

από το Εργαστήριο για την εξάπλωση της Μαύρης Πανώλης

Μπορεί η όλη υπόθεση να στοχεύει στην επίτευξη κάποιας λήθης, μιας κατάστασης όπου το σύμπαν αποκλείεται από το πεδίο αντίληψης σου. Όμως συχνά είναι τόσο δύσκολο να ξεχάσεις. Θέλουμε να αισθανόμαστε και ίσως να υπάρχει κάποια βάση στην προσπάθεια αυτή, ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι, ότι κρατάμε κάποια ιερή αλήθεια στα χέρια μας, κάποιο μυστικό που οι άλλοι αδυνατούν να αντιληφθούν. Σε κάθε περίπτωση όσο «κουλ» κι αν θες να είσαι με κάποιο τρόπο η ζωή σου είναι μέρος του lifestyle. Η σύγχρονη μεταβολή της ακολουθούσας τις οδηγίες του οικονομικού-εμπορικού συστήματος κοινωνίας θέλει να αφομοιώσει και να απεκδύσει από κάθε τάση άρνησης και αγριότητας και να κανονικοποιήσει το περιθώριο. Γιατί αυτή η κάπως τρομακτική συγκυρία της παρακμής είναι η δική σου και θα έχεις trap αντί για punk θα έχεις φεμινισμό που λανσάρεται από τη Beyoncé και τη Miley Cyrus έχεις αλφάδια σε t-shirts αντί για κάτι άλλο.  Έχει σημασία; Μήπως τα φαινόμενα είναι πια τόσο αληθινά που έγιναν ουσία; Χρειάζεται να ανησυχείς για το πώς φαίνεσαι για το αν συμβαδίζεις με τις επιταγές της αναρχικής υποκουλτούρας ή την πλαστική pop culture; Στο κάτω κάτω η προσπάθειά σου να παρουσιάζεσαι ως κάτι αυθεντικό είναι κι αυτό lifestyle. Η μόνη διαφορά είναι ότι μερικές μάσκες είναι πιο φτηνές από άλλες.

Η διαδικασία κατά την οποία η πρακτική της αναρχικής υποκουλτούρας που μεταφράζεται ως αισθητική αποπειράται να εκμηδενίσει κάθε συναναστροφή με την κυρίαρχη κουλτούρα φαντάζει σαν μια τάση παρουσίασης-προώθησης  του μοναδικού τρόπου να είσαι αναρχικός , ό, τι απομακρύνεται από αυτόν πρέπει ή να απομονωθεί ή να «σωθεί». Η κατάληξη είναι μια πρόχειρη ανούσια και αντιπαραγωγική κριτική στο διαφορετικό που εμπνέεται από το πλαστικό και μεταλλάσει την ψυχρή μηχανική παρουσία του στην πραγματικότητα.

Μία υποκουλτούρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τέτοια χωρίς να ληφθεί υπόψη ο τρόπος ένδυσης και οι συμπεριφορές εκείνων που την ακλουθούν κι συνάμα την αποτελούν. Από τις κουλτουριάρες μπίτνικ της δεκαετίας του πένητα, τους πάνκιδες των καταγωγίων του Λονδίνου επί Thatcher, τα club kids των νεουορκεζικων 90s μέχρι τα βρωμιάρικα μέλη της generation Y του Α/Α χώρου (Αξυριστ@ και Απλυτ@). Εκ πρώτης όψεως η κοινή αυτή στολή των θαμώνων των δυτικών τσιμέντων φαντάζει απελευθερωτική, λύθηκε επιτέλους το νέο αίμα από τις χειροπέδες του καπιταλισμού, κατρακύλησε στις σκάλες των υπογείων και άρχισε να παρτάρει ασύστολα φορώντας –όχι Chanel- αλλά Karrimor, βάφοντας τα μαλλιά του μπλε αντί για πλατινέ. Μη με παρεξηγείς, τα παπούτσια που φοράω τη στιγμή που το γράφω είναι Karrimor. Άλλωστε, γέννημα θρέμμα του παγκόσμιου μεταμοντέρνου είμαι κι εγώ, κρίμα είναι να ξεχνάω την καταπίεση που μου παρέχεται στο όνομα της «απελέυθέρωσης» του σαββατόβραδου – τα πάρτι το Σάββατο γίνονται έτσι λέει το εγχειρίδιο του ευτυχισμένου νέου-. Όντας υποκείμενα πλασμένα μέσα στα ανιαρά –αλλά ταυτόχρονα ύπουλα-  καλούπια του καπιταλισμού και της πατριαρχίας, ακόμα κι εμείς που προσπαθούμε να απαρνηθούμε και να καταστρέψουμε κάθε στερεότυπο, αν δεν το διαιωνίζουμε άθελα μας, δημιουργούμε άλλα νέα. Η «υποκοινωνία» μας, ο μικρόκοσμος αυτός, οργανώνεται, λειτουργεί και αναπτύσσεται στον 21^ο αιώνα· έχει ανάγκη για ακριβώς αυτό το λόγο την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων στο όνομα κάποιας αρχής. Η αρχή αυτή πολύ εύκολα μπορεί να καταλήξει να είναι το lifestyle «των μαυροφορεμένων εξεγερμένων της Αθήνας, του Αμβούργου, του Παρισιού και του Σαντιάγο», αυτών που δρουν στο όνομα της Αρχής της «άρνησης υπακοής σε οποιαδήποτε αρχή». Τα άτομα που απαρτίζουμε τις μισοσβησμένες αυτές φλόγες αντίδρασης και αυθορμητισμού κατασκευάζουμε με της σειρά μας τις δικές μας προϋποθέσεις,  στερεοτυπικές αντιμετωπίσεις και συμπεριφορές και αισθητικά μοντέλα. Η υποκρυπτόμενη αρέσκεια της αρρενωπότητας και του γυμνασμένου σώματος στις συγκρούσεις, η προβολή ενός μόνο προτύπου απελευθερωμένου γυναικείου σώματος –του αξύριστου και άβαφου-, η σχεδόν καθημερινή έξοδος σε κάποιο σκαλί του αστικού τοπίου με μια μπύρα στο χέρι, η καταπίεση για την επιθυμία μιας πολυγαμικής ερωτικής ζωής σίγουρα δεν αποτελούν για μας πρωτάκουστα στοιχεία. Η αναρχική αντίληψη θα πρέπει να αποδέχεται, να σέβεται και να προστατεύει και μία «Barbie black bloc edition» εξίσου με την προαναφερθείσα αξύριστη και άβαφη, εκείνους που δεν είναι 1,80 με μπράτσα και μούσια, εκείνες που για μια νύχτα θέλουν να πάνε στο θέατρο χωρίς να τους ασκηθεί κριτική για την «υποκρισία» τους, εκείνα τα άτομα που πίνουν χυμό βύσσινο αντί για ρετσίνα και που αντί για πανκ ακούνε και λίγο τζαζ που και που.

Μιλάμε για την ολική απελευθέρωση ανθρώπινων ζώων και μη, για πολύμορφο αγώνα, για προσωπική ενδοσκόπηση, για πλήρη απαλλαγή από κόμπλεξ και στερεότυπα, ξεχνώντας πως στην προσπάθεια αυτή πολλές φορές αντί να οδηγηθούμε σε θετική αυταρέσκεια καταλήγουμε να περιθωριοποιούμε τις ήδη περιθωριοποιημένες προσωπικότητες με τις δικές μας αφηγήσεις και πρακτικές. Εύκολα είσαι «ακομπλεξάριστος αναρχικός φεμινιστής απαλλαγμένος από κάθε πατριαρχικό κατάλοιπο», μιλάς με απέχθεια για οποιαδήποτε μορφή μέικαπ και ξεχνάς τις τρανς συντρόφισσές σου. Οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί μορφή εξέγερσης αν το ορίσεις εσύ ως τέτοιο.

Η τόσο εκτενής αναφορά στην εμφάνιση και την γενικότερη καθημερινότητά μας μπορεί να φαντάζει σε κάποια άτομα άσκοπη και υπερβολική, μπορεί να μην αναγνωρίζουν καν τις προβληματικές που ανακύπτουν. Η μη αναγνώριση της διαφορετικότητας όμως δεν επηρεάζει απλώς την ψυχοσύνθεση των συντροφισσών. Έχει συνέπειες και σε πρακτικό επίπεδο. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς να σχηματιστούν γεροί πυρήνες δράσης όπου όλες και όλοι θα έχουν αναπτύξει απόλυτη –σχεδόν- εμπιστοσύνη, όταν τόσο ασήμαντα, σε σχέση με τους επικείμενους στόχους των πυρήνων αυτών, ζητήματα εντείνουν την διάκριση που ούτως ή άλλως υπάρχει ανάμεσά μας λόγω της κυρίαρχης αντίληψης. Εν ολίγοις, η έλλειψη εκφραστικής ευχέρειας που οδηγεί σε «βιαστική» εμπιστοσύνη πρόκειται να δημιουργήσει στρατηγικά προβλήματα· σύνθεσης και οργάνωσης. Σχηματίζεται κατά λάθος ή -και όχι- ένας ελιτισμός , camaraderie d’ elite.

Δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε την «άδικη» αντιμετώπιση συγκεκριμένων αισθητικών τάσεων απλώς να αντεπιτεθούμε σε μια αναρχοσυντηριτική νοοτροπία. Δεν είναι όλα μαύρα άσπρα και γκρι. Φλόγες, συγκρούσεις, κάθε τι γκροτέσκο, σηπτικό και νεκρώσιμο δεν είναι ανάγκη να είναι η εικόνα του κόσμου σου για να έχεις αναρχική συνείδηση.

Μας συγχωρείτε για την αναπαραγωγή στερεοτύπων, κι εμείς αναρχικές αυτοαποκαλούμαστε.

Poubelles Blanches 

«Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το Αμβούργο»

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το Αμβούργο·το φάντασμα της ταραχής. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια Ιερή Συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: η ΕΕ και τα media, ο Olaf Scholz και ο αρχηγός της αστυνομίας, οι ρεφορμιστές και οι 20.000 γερμανοί αστυνομικοί. Εύκολα διαπιστώνει κανείς πως είμαστε η γενιά που κουβαλάμε τον μηδενισμό στην πλάτη. Η ερώτηση του «τι να κάνουμε;» αμέσως απαντάται από το «ό,τι και να κάνουμε είναι μάταιο». Οι δυνάμεις της καταστολής είναι υπέρογκες·ο πανοπτισμός, ο στρατός των μπάτσων, η κατάσταση εξαίρεσης. Ο ισχυρότερος ολοκληρωτισμός που τρέφει όμως αυτός ο κόσμος δεν είναι παρά ο ολοκληρωτισμός του ανέφικτου. Ο Θεός πέθανε, η Επανάσταση πέθανε, η ελπίδα πεθαίνει. Μαζί τους και αρκετοί τόνοι ψευδαισθήσεων. Καμία πράξη δε φαίνεται να είναι αρκετή για να γεννήσει τη χαρά της ανατροπής. Η απόγνωση, έτσι, εξακολουθεί να είναι η αρρώστια του επαναστάτη της καθημερινής ζωής.                                                         Ριζοσπάστες και ριζοσπάστριες από όλον τον κόσμο θα συναντηθούν στο Αμβούργο για να διαταράξουν την αρένα όπου θα συναντηθούν τα 20 πιο αναπτυγμένα κράτη του κόσμου και θα πάρουν αποφάσεις για τις ζωές δισεκατομμυρίων. Καλέσματα ανακοινώθηκαν μήνες πριν, καλώντας στην κόλαση της πόλης του Αμβούργου, σε μια προσπάθεια για διάρρηξη της G20. Αντιστοίχως, η καταστολή του πλήθους σχεδιάστηκε και φυλακές χτίστηκαν μόνο για τις ανάγκες της Συνόδου.

Το τριήμερο 6,7 και 8 του Ιούλη στους δρόμους του Αμβούργου αναρχικές και αντιεξουσιαστές, εξεγερμένοι και εξεγερμένες, καθώς και χομπίστες δειλοί αριστεριστές, πασιφίστριες λουλουδοφορεμένες χίπισσες, lumpen μεθυσμένες punk μοϊκάνες και λοιπές ντεκαβλέ υπάρξεις, ως ντεκόρ της πιο pop ερπόμενης διαδήλωσης, συσπειρώνονται και καλούνται ψυχαναγκαστικά να αποδείξουν πως ο κόσμος του κινήματος δε θα αφήσει αναπάντητο αυτό το διεθνές meeting των σύγχρονων φεουδαρχών. Το σκηνικό είναι εξ αρχής σκηνοθετημένο. Τα καλέσματα περί « Willkommen in der Hölle» («Welcome to Hell») εκ των προτέρων –αν όχι γραφικά φιλόδοξα- βερμπαλιστικά και ακίνδυνα εγερτικά. Η ρετσινιά της post-modern απάθειας των κινημάτων παγκοσμίως, ρεφορμιστικής για κάποιους κύκλους ενώ μερικώς αποδεκτής λόγω ακραίας καταστολής για κάποιους άλλους, είναι προϊόν της γραφειοκρατικής φιλήσυχης κουλτούρας της ευρωπαϊκής-δυτικής κοινωνίας.

Το Αμβούργο, πόλη γνωστή για την εξεγερτικότητα που γέννησε στα 80΄s, top προορισμός αναρχοτουριστών millenials, γίνεται αυτές τις «καυτές» μέρες του καλοκαιριού σημείο συνάντησης των τρανών πολιτικών προσωπικοτήτων διεθνώς.             Η ευρωπαϊκή αυτή πόλη θα γίνει τώρα η σκηνή για την πιο πολυσυζητημένη παράσταση της χρονιάς. Βέβαια, η παράσταση αυτή θα ήταν ατελής χωρίς το άρτια προετοιμασμένο συνεργείο της. Κάθε γωνια περιφρουρείται από τις δυνάμεις καταστολής, έτσι ώστε ο ομοφοβικός Putin και ο ισλαμοφοβικός Trump να μπορούν να απαγγείλουν τους μονολόγους τους για το kitsch μετανεωτερικό χρηματοοικονομικό τους πρόγραμμα. «kitsch»·χαρακτηρισμός που ταιριάζει απόλυτα στο καλοκαιρινό ευρωπαϊκό τοπίο. Ο wannabe στρατιωτικός νόμος που επιβάλλεται άτυπα με μπάτσους έτοιμους για όλα, αναρχοτουρίστες που παραθερίζουν με πλάνο την «εξέγερση», η Μέρκελ με το άκομψο ταγέρ της και ο Μακρόν με τη γραβάτα του θα σχηματίσουν ένα εξαιρετικό ensemble σουρεαλισμού.

Οι αρουραίοι, όμως, που κρύβονται στους υπονόμους του γερμανικού Βορρά ξέρουν πότε να ξεπηδήσουν από τις τρύπες τους και να ρίξουν τις «θερμές» τους πινελιές σε αυτόν τον καλοσχηματισμένο –ή και όχι- πίνακα.Στις/στους συντρόφισσες/συντρόφους αυτές/αυτούς δείχνουμε την αλληλεγγύη μας από αυτό το μηδαμινό βαλκανικό κράτος, το οποίο και θα λειτουργήσει ως το bonus δώρο των κερδισμένων του συνεδρίου.Τα μάτια μας, η προσοχή μας και η πλατωνική μας καύλα είναι προσανατολισμένα στους δρόμους του Αμβούργου. Περιμένουμε πως και πως να δούμε να ανεμίζουν οι μαύρες και κόκκινες σημαίες του κοινωνικού πολέμου. Η χαρά της καταστροφής προκύπτει από το παιχνίδι της καταστροφικής διαδικασίας-προετοιμασίας.                                                                       Είμαστε με αυτές/αυτούς που θα ρισκάρουν, θα ματώσουν, θα φυλακιστούν.               Εστίες σύγκρουσης, πυρήνες ταραχών σε ολόκληρη την πόλη..

ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ

 Συμβούλιο Ινσουρεξιονιστών

ROOF COCKTAIL BAR ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΑΝΩΛΗΣ
Πέμπτη 22/6, 20:00
στο Χώρο Πολύμορφης Δράσης Αναρχικών Ζαϊμη 11

Στις 22 Μαϊου του 2009 πέφτει νεκρός ο αναρχικός αγωνιστής Mauricio Morales, την ώρα που μεταφέρει εκρηκτικό μηχανισμό για να τον τοποθετήσει σε σχολή δεσμοφυλάκων στο Σαντιάγκο.

Ο Mauri είναι μια από τις πολλές σπίθες της αναρχικής εξέγερσης, όπως όλες και όλοι μας. Βρίσκεται δίπλα μας, ανάμεσα μας, απεικονίζει τις αγωνιώδεις προσδοκίες μας κάθε φορά που παίρνουμε θέση μάχης στον δρόμο και όπου αλλού χρειαστεί. Κι αυτά τα λόγια δεν αποτελούν ούτε επικήδεια άσματα μήτε νεκρόφιλες φανφάρες, αλλά μερικές αράδες που οφείλουμε να εκφράσουμε προς τιμήν ενός συντρόφου που έζησε με αξιοπρέπεια, λύσσα και σθένος πολεμώντας την εξουσία και πεθαίνοντας με τη βόμβα στα χέρια.

Κυρίως, όμως, χρωστάμε στους εαυτούς μας την συντήρηση της πλούσιας επαναστατικής μνήμης. Μιας μνήμης γραμμένης με το αίμα, τα πάθη, τις προσδοκίες, τις απογοητεύσεις, τις χαρές και τις λύπες αμέτρητων συντρόφων, των οποίων οι κραυγές σύνθεσαν συνταρακτικές μελωδίες ανταρσίας στην βουβαμάρα των αστικών νεκροταφείων. Είναι τα διαχρονικά αυτά αλυχτίσματα, ζωντανά στις καθημερινές μας μικρές και μεγάλες συγκρούσεις με τον κόσμο της εξουσίας ο πραγματικός δεσμός μεταξύ θεωρίας και πράξης. Η μέθοδος δια της οποίας η καλοδιατηρημένη αυτή μνήμη μετατρέπει τις λέξεις σε σφαίρες και τις σφαίρες σε ποίηση. Την μόναδική ουσιώδη ποίηση σφυρηλατημένη στα πεδία του εντεινόμενου πολέμου ενάντια στην κυριαρχία.

Έτσι λοιπόν, κάθε 22η Μαϊου είναι και μια υπενθύμιση πως ο αγώνας ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό δεν έχει φτάσει στο τέλος του, αλλά εκτυλίσσεται διαρκώς όσο παίρνει σάρκα και οστά μέσα απ’ τα φλεγόμενα οδοφράγματα στους δρόμους της Ευρώπης μέχρι τις λεωφόρους της Λατινικής Αμερικής. Πραγματώνεται στο παρόν, κάθε λεπτό που αποφασίζουμε
να περάσουμε στην αντεπίθεση και να αναλάβουμε δράση, παραμερίζοντας τη μιζέρια και τη μεμψιμοιρία. Η πεποίθηση ότι το κράτος πρόκειται για ένα άτρωτο και παντοδύναμο τέρας είναι μια ηττοπαθής και βολική ψευδαίσθηση… ας την πετάξουμε στα σκουπίδια. Καιρός να εντείνουμε τις επιθέσεις μας στον κόσμο της εξουσίας, διαχέοντας τη πολύμορφη αναρχική πρακτική σε κάθε γωνιά ανά την υφήλιο.

Στέλνουμε μαχόμενα σινιάλα ανταρσίας στα συντρόφια της Χιλής που καβλώνουν να μπαχαλεύουν και να συγκρούονται με μπάτσους.

Είμαστε μ’ αυτούς που διατηρούν ακέραιη τη λύσσα τους και αιχμηρή τη συνείδησή τους σαν καλοακονισμένο στιλέτο.

Mauricio Morales Παρών!

Θάνατος στους κρατικούς ρουφιάνους

Πυρήνες της φωτιάς είναι οι καρδιές μας – Mauri Παρών.

Εργαστήριο για την εξάπλωση της μαύρης πανώλης – mavrh_panwlh@espiv.net

Σύμπραξη Αναρχικών – Consumimur Igni – consumimurigni@espiv.net

Η αυτιστική ανακύκλωση, η θεαματικότητα, ο φόβος, η μοιρολατρική ηττοπάθεια, ο μεταμοντέρνος πεσσιμισμός του ανέφικτου, η αβάσταχτη ελαφρότητα της βολής και η γοητεία του κομφορμισμού ποτέ δεν πρόκειται να πλήξουν καμία ιεραρχημένη εξουσία. Αντιθέτως, η εξεγερτική φαντασία, ο συνετός υπολογισμός δυνάμεων και δυνατοτήτων, η βίαιη δημιουργικότητα, η υπέρβαση του φόβου, το μη αυτοκτονικό ρίσκο καλούνται να γίνουν όπλα της επιλογής μας. Να είμαστε εκεί που ο εχθρός δεν περιμένει, να κάνουμε αυτό που δεν περιμένει.

Αυτή είναι η νέα ποίηση.

Συμβούλιο Ινσουρεξιονιστών -«Κάτω τα χλωρά σας από τις καταλήψεις»

Κάποιες ατομικότητες που τον Φλεβάρη του ’12 ήταν ακόμα σχολιαρόπαιδα

Η μπροσούρα διατίθεται χέρι με χέρι, ενώ έντυπα υπάρχουν στον Αυτοοργανωμένο Ραδιοφωνικό Σταθμό Μυτιλήνης 105 FM και στο εργαστήριο για την εξάπλωση της Μαύρης Πανώλης

μπροσούρα-αναρχική-ψυχογεωγραφία-της-πόλης