Μπορεί η όλη υπόθεση να στοχεύει στην επίτευξη κάποιας λήθης, μιας κατάστασης όπου το σύμπαν αποκλείεται από το πεδίο αντίληψης σου. Όμως συχνά είναι τόσο δύσκολο να ξεχάσεις. Θέλουμε να αισθανόμαστε και ίσως να υπάρχει κάποια βάση στην προσπάθεια αυτή, ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι, ότι κρατάμε κάποια ιερή αλήθεια στα χέρια μας, κάποιο μυστικό που οι άλλοι αδυνατούν να αντιληφθούν. Σε κάθε περίπτωση όσο «κουλ» κι αν θες να είσαι με κάποιο τρόπο η ζωή σου είναι μέρος του lifestyle. Η σύγχρονη μεταβολή της ακολουθούσας τις οδηγίες του οικονομικού-εμπορικού συστήματος κοινωνίας θέλει να αφομοιώσει και να απεκδύσει από κάθε τάση άρνησης και αγριότητας και να κανονικοποιήσει το περιθώριο. Γιατί αυτή η κάπως τρομακτική συγκυρία της παρακμής είναι η δική σου και θα έχεις trap αντί για punk θα έχεις φεμινισμό που λανσάρεται από τη Beyoncé και τη Miley Cyrus έχεις αλφάδια σε t-shirts αντί για κάτι άλλο. Έχει σημασία; Μήπως τα φαινόμενα είναι πια τόσο αληθινά που έγιναν ουσία; Χρειάζεται να ανησυχείς για το πώς φαίνεσαι για το αν συμβαδίζεις με τις επιταγές της αναρχικής υποκουλτούρας ή την πλαστική pop culture; Στο κάτω κάτω η προσπάθειά σου να παρουσιάζεσαι ως κάτι αυθεντικό είναι κι αυτό lifestyle. Η μόνη διαφορά είναι ότι μερικές μάσκες είναι πιο φτηνές από άλλες.
Η διαδικασία κατά την οποία η πρακτική της αναρχικής υποκουλτούρας που μεταφράζεται ως αισθητική αποπειράται να εκμηδενίσει κάθε συναναστροφή με την κυρίαρχη κουλτούρα φαντάζει σαν μια τάση παρουσίασης-προώθησης του μοναδικού τρόπου να είσαι αναρχικός , ό, τι απομακρύνεται από αυτόν πρέπει ή να απομονωθεί ή να «σωθεί». Η κατάληξη είναι μια πρόχειρη ανούσια και αντιπαραγωγική κριτική στο διαφορετικό που εμπνέεται από το πλαστικό και μεταλλάσει την ψυχρή μηχανική παρουσία του στην πραγματικότητα.
Μία υποκουλτούρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τέτοια χωρίς να ληφθεί υπόψη ο τρόπος ένδυσης και οι συμπεριφορές εκείνων που την ακλουθούν κι συνάμα την αποτελούν. Από τις κουλτουριάρες μπίτνικ της δεκαετίας του πένητα, τους πάνκιδες των καταγωγίων του Λονδίνου επί Thatcher, τα club kids των νεουορκεζικων 90s μέχρι τα βρωμιάρικα μέλη της generation Y του Α/Α χώρου (Αξυριστ@ και Απλυτ@). Εκ πρώτης όψεως η κοινή αυτή στολή των θαμώνων των δυτικών τσιμέντων φαντάζει απελευθερωτική, λύθηκε επιτέλους το νέο αίμα από τις χειροπέδες του καπιταλισμού, κατρακύλησε στις σκάλες των υπογείων και άρχισε να παρτάρει ασύστολα φορώντας –όχι Chanel- αλλά Karrimor, βάφοντας τα μαλλιά του μπλε αντί για πλατινέ. Μη με παρεξηγείς, τα παπούτσια που φοράω τη στιγμή που το γράφω είναι Karrimor. Άλλωστε, γέννημα θρέμμα του παγκόσμιου μεταμοντέρνου είμαι κι εγώ, κρίμα είναι να ξεχνάω την καταπίεση που μου παρέχεται στο όνομα της «απελέυθέρωσης» του σαββατόβραδου – τα πάρτι το Σάββατο γίνονται έτσι λέει το εγχειρίδιο του ευτυχισμένου νέου-. Όντας υποκείμενα πλασμένα μέσα στα ανιαρά –αλλά ταυτόχρονα ύπουλα- καλούπια του καπιταλισμού και της πατριαρχίας, ακόμα κι εμείς που προσπαθούμε να απαρνηθούμε και να καταστρέψουμε κάθε στερεότυπο, αν δεν το διαιωνίζουμε άθελα μας, δημιουργούμε άλλα νέα. Η «υποκοινωνία» μας, ο μικρόκοσμος αυτός, οργανώνεται, λειτουργεί και αναπτύσσεται στον 21ο αιώνα· έχει ανάγκη για ακριβώς αυτό το λόγο την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων στο όνομα κάποιας αρχής. Η αρχή αυτή πολύ εύκολα μπορεί να καταλήξει να είναι το lifestyle «των μαυροφορεμένων εξεγερμένων της Αθήνας, του Αμβούργου, του Παρισιού και του Σαντιάγο», αυτών που δρουν στο όνομα της Αρχής της «άρνησης υπακοής σε οποιαδήποτε αρχή». Τα άτομα που απαρτίζουμε τις μισοσβησμένες αυτές φλόγες αντίδρασης και αυθορμητισμού κατασκευάζουμε με της σειρά μας τις δικές μας προϋποθέσεις, στερεοτυπικές αντιμετωπίσεις και συμπεριφορές και αισθητικά μοντέλα. Η υποκρυπτόμενη αρέσκεια της αρρενωπότητας και του γυμνασμένου σώματος στις συγκρούσεις, η προβολή ενός μόνο προτύπου απελευθερωμένου γυναικείου σώματος –του αξύριστου και άβαφου-, η σχεδόν καθημερινή έξοδος σε κάποιο σκαλί του αστικού τοπίου με μια μπύρα στο χέρι, η καταπίεση για την επιθυμία μιας πολυγαμικής ερωτικής ζωής σίγουρα δεν αποτελούν για μας πρωτάκουστα στοιχεία. Η αναρχική αντίληψη θα πρέπει να αποδέχεται, να σέβεται και να προστατεύει και μία «Barbie black bloc edition» εξίσου με την προαναφερθείσα αξύριστη και άβαφη, εκείνους που δεν είναι 1,80 με μπράτσα και μούσια, εκείνες που για μια νύχτα θέλουν να πάνε στο θέατρο χωρίς να τους ασκηθεί κριτική για την «υποκρισία» τους, εκείνα τα άτομα που πίνουν χυμό βύσσινο αντί για ρετσίνα και που αντί για πανκ ακούνε και λίγο τζαζ που και που.
Μιλάμε για την ολική απελευθέρωση ανθρώπινων ζώων και μη, για πολύμορφο αγώνα, για προσωπική ενδοσκόπηση, για πλήρη απαλλαγή από κόμπλεξ και στερεότυπα, ξεχνώντας πως στην προσπάθεια αυτή πολλές φορές αντί να οδηγηθούμε σε θετική αυταρέσκεια καταλήγουμε να περιθωριοποιούμε τις ήδη περιθωριοποιημένες προσωπικότητες με τις δικές μας αφηγήσεις και πρακτικές. Εύκολα είσαι «ακομπλεξάριστος αναρχικός φεμινιστής απαλλαγμένος από κάθε πατριαρχικό κατάλοιπο», μιλάς με απέχθεια για οποιαδήποτε μορφή μέικαπ και ξεχνάς τις τρανς συντρόφισσές σου. Οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί μορφή εξέγερσης αν το ορίσεις εσύ ως τέτοιο.
Η τόσο εκτενής αναφορά στην εμφάνιση και την γενικότερη καθημερινότητά μας μπορεί να φαντάζει σε κάποια άτομα άσκοπη και υπερβολική, μπορεί να μην αναγνωρίζουν καν τις προβληματικές που ανακύπτουν. Η μη αναγνώριση της διαφορετικότητας όμως δεν επηρεάζει απλώς την ψυχοσύνθεση των συντροφισσών. Έχει συνέπειες και σε πρακτικό επίπεδο. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς να σχηματιστούν γεροί πυρήνες δράσης όπου όλες και όλοι θα έχουν αναπτύξει απόλυτη –σχεδόν- εμπιστοσύνη, όταν τόσο ασήμαντα, σε σχέση με τους επικείμενους στόχους των πυρήνων αυτών, ζητήματα εντείνουν την διάκριση που ούτως ή άλλως υπάρχει ανάμεσά μας λόγω της κυρίαρχης αντίληψης. Εν ολίγοις, η έλλειψη εκφραστικής ευχέρειας που οδηγεί σε «βιαστική» εμπιστοσύνη πρόκειται να δημιουργήσει στρατηγικά προβλήματα· σύνθεσης και οργάνωσης. Σχηματίζεται κατά λάθος ή -και όχι- ένας ελιτισμός , camaraderie d’ elite.
Δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε την «άδικη» αντιμετώπιση συγκεκριμένων αισθητικών τάσεων απλώς να αντεπιτεθούμε σε μια αναρχοσυντηριτική νοοτροπία. Δεν είναι όλα μαύρα άσπρα και γκρι. Φλόγες, συγκρούσεις, κάθε τι γκροτέσκο, σηπτικό και νεκρώσιμο δεν είναι ανάγκη να είναι η εικόνα του κόσμου σου για να έχεις αναρχική συνείδηση.
Μας συγχωρείτε για την αναπαραγωγή στερεοτύπων, κι εμείς αναρχικές αυτοαποκαλούμαστε.
Poubelles Blanches 